مناظره(فرشته شیطال خدا انسان)

فصل اول-بخش اول

مناظره با خدا

آسمان صاف و آبی بود. عشق و شادی فضا را لبریز می ساخت.

فرشته ها آرام آرام بر روی ابر ها قدم می زدند

و خدا با نگاه گرم و مهربانش به آنها لبخند می زد...

سرود دل انگیزی فضا را پر می کرد.

صدای آهسته و پر از عشق فرشتگان مثل لالایی زیبایی فضا را جان می داد.

- آسمان آبی 

ابرهای بی رنگی

اشک هایم را به سرزمین انسان ها ببر

و بیایید همه با هم تنها برای خدا بخوانیم...

خدا لبخند گرمی زد

و دوباره فرشتگان مشغول کارهای خویش شدند

یکی از فرشتگان به کار خود باز نگشت

آرام سمت خدا رفت و  گفت :

خدایا خیلی دلگیرم.

خدا پرسید :چرا  فرشته ی کوچک؟

- می خواهم بدانم چرا بندگان تو که آنها را اشرف مخلوقات ساختی

تو را دلگیر می سازند

و مهربانی را از یاد بردند

خدا دوباره لبخند زد و گفت:

همانا که انسان خطاکار است و فراموشکار

من او را بسبار دوست دارم 

کاش او هم مرا بسیار دوست داشت

فرشته پرسید: چرا اینقدر دیر تو را یاد می کنند

یا هرگز یاد نمی کنند

خدا گفت: من بارها در کتاب آسمانی ام نوشتم مرا یاد کنید

تا شما را یاد کنم

اما آنها خیلی دیر به سراغ کتاب من می روند

آنها شیفته ی خویش شدند و کمتر به سراغ کتاب من می آیند...

فرشته گفت:

خدایا  مقصر  شیطان است

انسان بی گناه است

مرا به زمین بفرست

تا به انسانها بگویم خدا چقدر  دوستشان دارد

خدا لبخندی زد و گفت :

مگر آنها نمی دانند که من دوستشان دارم؟

فرشته گفت : خدایا کاش من به سرزمین انسان ها می رفتم

و شیطان را به همه نشان می دادم و می گفتم او دشمن بزرگ شماست

خدا  لبخندی زد و گفت :

من تو را تنهایکسال به زمین می فرستم.

اگر حداقل بتوانی ده نفر را در این مدت با من آشنا سازی

و قلب او را از شیطان پس بگیری و به من دهی

می تونانی بارها و بارها برگردی و پاداشی بزرگ نزد من داری

فرشته خندید و گفت : خدایا لبخند گرم تو بزرگترین پاداش من است.

خدا گفت : خود را آماده ساز که فردا مسافر زمین خواهی گشت....

ادامه دارد.