بیرون باید کشید از این ورطه رخت خویش

از میان کوچه پس کوچه های شهر می گذشت

و تردید و انتظار او را صدا می زد

و داستان قدیمی دویاره او را به بازی کشانده بود

و او با غزل حافظ مهمانی می داد

پسرک فال فروش دوباره نزدیک او آمده بود

خانم خانم فال می خرید

بی اعتنا اسکناس کهنه ای را از جیب در آورد و به پسر داد

پسر خندید و رفت

بی آن که پاکت فال را باز کند

آن را روی زمین انداخت

باران شروع به باریدن کرد

او آهسته با خود زمزمه می کرد

از دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست...

دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر

از دیو و دد....

ناگاه اشک چشمانش را پر کرد

و فریاد زد

باران با من بخوان

و هم صدای من فریاد بزن

تا که تمام شهر را خبر دهی

و سکوت حاکم شد

پیرزنی از دور او را نگاه می کرد

نزدیک تر آمد و خندید

و گفت دخترم

فالت را به من می فروشی

دختر خندید و گفت من خودم فال روزگارم

منتظر کسی هستم تا مرا بخواند

عابری که شعر های حک شده در قلبم را بخواند

پیرزن فال را از روی زمین برداشت

و شروع به خواندن کرد

ما آزموده ایم در این شهر بخت خویش

بیرون باید کشید از این ورطه رخت خویش