برج...طبقه ۶.واحد ۲۰

در میان کوچه های مه گرفته شهر

پرسه می زد

و این کلبه های غبار گرفته دل تنگی

که شاید برای ساکنانش قصری جلوه می داد

از دیروز هم کهنه تر و بی رنگ تر بود

اشک چشمانش را پر کرده بود

و دلش لبریز از تنهایی بود

و نفرت عمق او را پر می کرد

و ثانیه ها می رقصیدند

و زمان برایش دست تکان می داد

در میان بازی ساحل و دریا گم شده بود

نمی دانست باید

قایقی ساخت

تا از آن دریا عبور کند

و شهری نو بیابد

و یا ساحل را تعمیر سازد

و کلبه ای نو بنا کند

این کدام سرزمین است

که عشق را محکوم می کنند

و این داستانی است که همه می شناسند

از داستان رومئو و ‍ژولیت هم کهنه تر است

حتی از لیلی و مجنون ما....

و در داین دیار زیبا

می شناسم او را که از بی وفایان بی وفاتر است

و عشق تنها برای او حربه ای است

تا پلی سازد برای فردای خویش

و من پرستو ها را بیشتر دوست می دارم

چرا که دلبسته ساکنان این کلبه ی طلایی رنگ نشدند

کلبه ای به ارتفاع برج

باز هم صدای او را می شنوم

بی آنکه حتی یک قدم به برج او نزدیک شوم

باز هم دارد داستان می گوید

و عشق را می آموزد

او چگونه می خواهد در نگاه دختری دیگر عشق بکارد

در آن هنگام که خود می داند

در وجودش تبری است

که روح ها را می کشد بی صدا

و شاید دوباره در ارتفاع طبقه ی 6 نشسته است

و نام کلبه اش واحد 20

و فردا چه کسی به او سر می زند

آیا خدای من او را می بیند

و چگونه باز هم سکوت می کند

عجب صبری خدا دارد