جاده نفس می کشد

جاده نفس می کشد

و ستاره راهنمای راه ما شد

صدای قدم های ما بر زمین سنگینی می کرد

و زمین باید تاوان صدای کفش های آهنین ما را پس می داد

جاده تمام راه خط بیراهه را در گوش تو فریاد می زند

و زمین در دلش آتشفشانی است

که مجبور است سکوت کند

خالق به من نفس داد

حتی به زمین و عشق

عشق سایه ی مرگ شد

زمین بستر نفس های خاموش

و باران مرهم تاول های زمین

و عشق میعاد گاه من با ستاره

ستاره ای که نمی دانستم

سالها میان ما فاصله است

و چه تلخ دل زمین را شکستیم

و حتی برف های سپید و زیباش را هم

به یخ مبدل کردیم

و چه ساده فریاد زدیم

تو فقط پوشیده از سنگی